Van Valkengoed schenkt zichzelf tweede kans (ANP)
Auteur: Cilya van der Kooy/ANP
Bron: Sport.nl en Nu.nl, maandag 7 april 2008
Dit artikel staat ook in de media onder de titels:
"Van Valkengoed blij met tweede kans"(Sport.nl)
"Van Valkengoed geeft zichzelf tweede kans"(Zwemkroniek)
Hij kan het nog nauwelijks bevatten. Na een moeizame periode waarin het einde van zijn loopbaan dreigde, gaat Thijs van Valkengoed deze zomer toch naar de Olympische Spelen. Dankzij zijn geloof in eigen kunnen krijgt de 24-jarige schoolslagspecialist de kans zijn loopbaan een mooie afsluiting te geven. Vanaf woensdag hoopt hij bij de wereldkampioenschappen kortebaan in Manchester nog wat extra internationale ervaring op te doen om er in Peking te kunnen staan.
"Het is bijna ongelooflijk", kijkt een glimmende Van Valkengoed aan de keukentafel van het ouderlijke huis in Lelystad op zijn succesvolle optreden bij de Europese titelstrijd terug. "Ik zwom in Eindhoven drie tienden van mijn persoonlijk record af. Je vraagt je dan wel even af hoe het kan dat ik jaren zo hard getraind heb en dat ik er toen niets van terugzag. Gelukkig heb ik er altijd in geloofd dat het er toch een keer uit zou komen. Peking is echt een bonus voor mij."
Vijf jaar geleden stond Van Valkengoed al op de drempel van een internationale doorbraak. Hij dwong een startbewijs af voor de Spelen in Athene en won brons op de 200 meter schoolslag bij de Europese kampioenschappen kortebaan. Zijn eerste olympische optreden liep echter uit op een debacle. Hij haalde op de 100 meter weliswaar de halve finales, maar op de dubbele afstand stortte hij helemaal in. Van Valkengoed moest de tol betalen voor te veel trainingsarbeid.
Met een olympisch startbewijs op zak, weigerde hij namelijk gas terug te nemen. "Ik heb altijd gedacht dat je alleen dan tot goede prestaties kon komen. Ik wilde vooral voor mijn moeder prijzen winnen omdat zij toen leed aan borstkanker. Ik ben mezelf toen totaal voorbijgelopen. Daar is het achteraf misgegaan."
Van Valkengoed dacht na de mislukte missie in Griekenland dat hij nog harder moest trainen. Het was daarnaast ook een extra hectische tijd door de perikelen rond zijn trainer Fedor Hes, die na Athene door Top Zwemmen Amsterdam werd ontslagen. Ook kostte zijn studie aan de Johan Cruijff University veel energie. "Ik heb echt roofbouw op mijn lichaam gepleegd." Van Valkengoed kwam in een negatieve spiraal terecht. Hij maakte totaal geen progressie meer en was alleen maar moe. Hij sliep tien uur per dag en was dan nog uitgeput. Toen hij in die fase ook nog te horen kreeg dat hij niet meer welkom was bij de ploeg van Martin Truijens in Amsterdam, leek het einde van zijn carrière nabij.
Zwemmen was niet langer het belangrijkste. Van Valkengoed wilde vooral weten waarom hij maar zo moe bleef. Een sportarts in Zwolle kwam er al snel achter dat hij overtraind was. Met behulp van een fysiotherapeut begon Van Valkengoed te werken aan zijn herstel. Eind november 2006 kreeg hij toch weer zin in zwemmen. Hij begon met een kwartier per dag, maar zeker na goede prestaties van zijn zus Jolijn bij de NK kortebaan ging het weer kriebelen. "De ambities kwamen weer terug, maar ik wist wel dat ik het dit keer anders moest aanpakken."
Het plan ontstond om samen met zijn zus een ploegje te vormen. Sportbedrijf Lelystad schoot het duo daarop te hulp. Ook vader en moeder Van Valkengoed hadden er geen probleem mee dat hun kinderen uit financieel oogpunt wat langer thuis bleven wonen (opmerking: weer thuis kwamen wonen). Trainer Mark Faber, die in het verleden al werkte met Van Valkengoed, was bereid broer en zus te helpen. "Het was zeker geen vetpot. Gelukkig heb ik geld kunnen sparen toen ik een A-status bij NOC*NSF had. Maar ik ging wel snel vooruit."
Van Valkengoed durfde de lat aanvankelijk niet te hoog te leggen. Het doel was om met zijn zus samen aan de EK te kunnen meedoen. "We wilden samen in elk geval aan een internationaal toernooi meedoen. Natuurlijk droomden we wel van Peking, maar dat leek onhaalbaar." Tot zijn grote verbazing bleef Van Valkengoed bij de EK onder de olympische limiet op de 100 school én kwalificeerde zus Jolijn zich op de estafette. "Het is voor mij hartstikke mooi dat ik nog een tweede kans krijg. Het is bevestiging dat ik mezelf nooit iets heb ingebeeld over mijn mogelijkheden. Ik ben blij dat ik daar dankzij de steun van de mensen om mij heen in ben blijven geloven."
